Naambordjes-kunst brengt buitenwereld dichterbij (Nameplate art brings the outside world nearer by)

N.N. (1997)
Rotterdams Dagblad, 24 May

ROTTERDAM - Er hangt een kunstwerk in de Gedempte Zalmhaven. Alleen bekijkt niemand het als zodanig. Straatbewoners lopen er langs, bekijken het nieuwsgierig, vragen zich af wat het is. Het zijn naambordjes. Tweeënveertig bordjes rondom een brievenbus. Als een systeem met lijnen aan elkaar verbonden. Ze hangen op de voordeur van Guus Vreeburg, kunsthistoricus en docent op de Academie voor Beeldende Kunsten. "Ik woon hier nu sinds februari en heb in die twee maanden meer buurtbewoners ontmoet dan in de zes jaar dat ik in het Oude Westen woonde." Het kunstwerk op zijn deur heeft precies de impact die Vreeburg wil. "Ik wil niet dat dit huis gesloten is. Ik woon er alleen maar ik wil dat mijn woning in contact staat met de buitenwereld." Beneden heeft Vreeburg een ruimte gemaakt die volgens hem het midden houdt tussen privé en openbaar. Door een etalageruit kan iedereen er naar binnen kijken. De kunsthistoricus wil een paar keer per jaar een kunstenaar uitnodigen om 'iets' met het ongestucte plafond te doen. Genodigden en iedereen die toevallig langs loopt, kunnen daar naar komen kijken. Zo houdt Guus ook elke laatste zaterdag van de maand een open huis. "Dan nodig ik vrienden, familie en contacten van mijn werk uit om iets te komen drinken en wat te praten. Heel informeel. Ik vind het belangrijk dat we in deze tijd, waarin je alleen contact hebt via de telefoon of de computer, elkaar ook lijfelijk in een ruimte ontmoet." Het kunstwerk sluit prachtig aan bij die gedachte. "Op de naambordjes staan tweeënveertig mensen die belangrijk zijn in mijn leven. Je moet het niet zien als een top-42. Sommige van mijn vrienden vroegen waarom zij er niet op stonden. Maar daar gaat het niet om. Mijn huishoudster staat er wel op. Niet omdat ze nou zo'n goede vriendin is, maar omdat ze een belangrijke rol speelt in mijn leven. Er staan ook mensen op die ik nooit meer zie. Twee zijn er al overleden." Het gaat Guus Vreeburg niet om de namen, maar om wat het kunstwerk manifest maakt: de relatie tussen hem en zijn omgeving. Het idee om de naambordjes op te hangen kwam van kunstenaar Egied Simons. "Ik heb zelf iets soortgelijks in mijn huis gemaakt. Daar heb ik allemaal haakjes aan de muur met naambordjes eronder. Gasten kunnen er hun jas aan hangen." Simons maakt bij voorkeur werken die te maken hebben met de grens tussen privé en publiek domein. "De voordeur van een huis is ook zo'n grens. Ik heb ook wel eens in opdracht een ongebruikte parkeerstrook omgebouwd tot verkoopplek van tweedehands auto's. Van de telefooncel aldaar heb ik het loket gemaakt en door speakers kwam achtergrondmuziek. Op die manier kreeg iedereen uit de buurt ineens te maken met die voorheen anonieme openbare plek. Mensen begonnen ook te klagen over de muziek." De kunstenaar houdt ervan de alledaagse dingen een andere draai te geven. Mensen zien mijn werk niet als 'kunst'. Ze zien iets dat anders is dan normaal.